foto's

We zijn weer veilig thuis en hebben alsnog wat foto's kunnen uploaden. (zie foto's)

Bedankt voor het meelezen, de belangstelling en alle reacties!!

Groeten M3

Zuid Afrika en Lesotho

De nieuwe bus is toch niet echt een verbetering, de stoelen zijn kleiner, hij stinkt naar rook en iedereen denkt dat we van het openbaar vervoer zijn, dus zien we heel veel uitgestoken handen en daarna teleurgestelde gezichten langs de kant van de weg als wij voorbij sjezen. Maar we hoeven geen grote afstanden meer en hopen toch merendeels buiten de bus door te brengen. We rijden nog wel een dagje safari door Hluhluwe-Umfolozi Park (Tja spreek dat maar 'ns snel uit), maar zien na uren zoeken slechts 2 olifanten en 4 giraffen. Daarna zijn we helemaal klaar met de safari's en zijn we het er over eens dat je dit beter in andere landen kunt doen zoals Kenia/Tanzania of Namibië. 's Avonds hebben we weer een camping voor onszelf en zien we bushbabies (nachtdiertje, zie foto) over boomtakken rennen. Het is erg rustig op de campings, het vakantieseizoen begint pas volgende week, dan is het hier grote vakantie en gaat alles voor 2 maanden plat. De gastvrijheid wisselt per plek, soms is het welkom onverschillig en traaaaaaag, maar vaker is iedereen heel aardig, behulpzaam en goedlachs. Op één camping gaan de schoonmaaksters zelfs aan de slag met Michiels afwas, op een andere krijgen we thee met scones als welkom en een mooie handgemaakte kaars tegen de muggen. We brengen één dag door in het Lloret del Mar van Zuid Afrika, namelijk Ballito, een mediterraan aandoend stadje met een met appartementen volgebouwde kust. Het publiek bestaat vooral uit dronken lallende blanke jongeren, net als in Spanje dus eigenlijk. Op een wat afgelegen strandje verderop bevinden zich de Indiërs en Zulu's. De apartheid is dan wel afgeschaft maar het mengt nog steeds niet lekker op zeg maar. Durban is de enige grote stad die we aandoen, we verbazen ons over de mooie, zonnige, ruime boulevard. Het is er druk, er is een milieuconferentie bezig en alle hotels tot ver buiten de stad zijn volgeboekt, een camping is er niet. We bezoeken de Indiase wijk en eten heerlijke curries en naan, even wat anders dan de boerewors van de braai of de hamburger met patat die hier geldt als haute cuisine. Daarna rijden we door naar de Drakensbergen, een hoog bergmassief (3400 meter), waar bovenop het kleine koninkrijk Losotho ligt als een onneembaar fort op de top. De bergen zorgen voor luchtopstoppingen, hierdoor ontstaan er 's middags onweersbuien waartegen onze kijkshoptentjes niet bestand blijken. Vanaf die dag is het letterlijk dweilen met de kraan open. Even overwegen we in de kleine campingkeuken op de vloer te gaan slapen, maar als Michiel een paar spinnen ziet, slaapt hij toch liever in de lekkende tent. We behelpen ons met sponzen, handdoeken, plastic zakjes en takjes tussen de binnen en buitentent, want dit is een kampeervakantie en kamperen zullen we!! Met een gids en diens grote 4x4 jeep gaan we een dag naar Losotho. De weg er naartoe heet de Sani Pass en zigzagt zich supersteil 2000 meter omhoog over een keien en kuilen pad waar de jeep zich dapper overheen ploegt, maar waar onze bus geen meter omhoog zou komen en trouwens ook verboden is, deze weg is verplicht vierwielaandrijving of anders thuis blijven. We verlaten Zuid Afrika onder in het dal en 1,5 uur later boven op de bergen ontvangen we de stempel van Lesotho in ons paspoort. Een ander land en weer een wereld van verschil! Zowel de mensen als de huizen en vooral het landschap. We bevinden ons op een mega uitgestrekte kale hoogvlakte met in de verte slechts een paar ronde hutjes en af een toe een kudde schapen als miniatuurvlokjes op de hellingen. Verder is er helemaal NIETS! De paar mensen die we ontmoeten zijn gehuld in kleurige dekens en wollen mutsen. We zien ze aan het werk met de pasgeschoren wol van de merinoschapen die er uitzien of ze met een wafeltang bewerkt zijn. De lucht is ijl, de wolkenpartijen prachtig en op het geklingel van schapenbelletjes na is het compleet stil. Geen vliegtuigstrepen, geen elektriciteitspalen, geen reclameborden (die waaien hier weg, aldus de gids), een heerlijk niks. We mogen in één van de hutjes binnen kijken en worden vriendelijk ontvangen door een basothovrouw en haar kindjes die ons laat zien (en proeven) hoe brood gebakken wordt tussen de hete kolen in het midden van het hutje, dat overigens geen schoorsteen en dus een roetzwart dak heeft. Buiten speelt een herder op z'n éénsnarige instrument, de kinderen lopen vrolijk zwaaiend in en uit en de gids vertelt e.e.a. over Lesotho waar de levensverwachting niet hoger dan 40 jaar is en wij dus in geleende tijd zouden leven. Later drinken we thee in de hoogst gelegen pub van het continent waarna we hetzelfde pad (er is er maar één) terug nemen naar ons eigen kampement. Een indrukwekkende dag. Daarna rijden we verder naar het noorden. Eerst een nachtje bij Cathedral Peak, Michiel wil natuurlijk nog wel zelf een berg beklimmen. Helaas is de berg de volgende dag verdwenen in een dikke laag wolken, dus maken we met z'n drieën een mooie wandeling op een wat lager gelegen niveau. We zien een bizar gekleurde sprinkhaan die zo uit een verfwinkel lijkt te zijn weggelopen en lopen door een vallei met Protea bomen met gigantische bloemen die pas bloeien als de boom is verbrand. 's Middags rijden we verder naar het Royal Natal national park. Ook hier kijken we op tegen de hoge bergen die zich als een amphitheater om de camping heen krullen. We blijven hier de laatste drie dagen, waarvan het 2 dagen pijpenstelen regent en lekkages de boventoon voeren. Langzaam vallen de tenten steeds verder uit elkaar, de ritsen zijn al een paar keer genaaid, twee stokken zijn gebroken en gespalkt, de elastieken kapot en de haringen krom. Ook zijn we door alle stoeltjes gezakt ondertussen. MichielmacGyver heeft het helemaal druk met z'n rol ducttape. Kamperen in de regen is armoe dus verschansen we ons een middagje in het sjieke hotel een eind verderop en zitten met onze modderbroeken en zweetshirts tussen de baljurken en driedelig sjiek lekker aan de warme chocomelk. De laatste ochtend schijnt de zon eindelijk weer en kunnen we toch nog de prachtige wandeling door de Thukela gorge maken. Dan is het tijd om in te pakken, we rijden de laatste 4 uurtjes naar Johannesburg, doen nog wat inkopen en vertrekken richting vliegveld. De tijd is weer gevlogen! Het was een leuke, afwisselende reis met prettig gezelschap en mooie indrukken. Onze top 3 ervaringen: het zwemmen met een walvishaai, het lopen van de NumNumtrail en het bezoek aan Lesotho. Waarheen, wanneer en met wie de volgende reis zal zijn, weten we nog niet. Iemand nog ideeën?

Mozambique, Swaziland en terug naar Zuid Afrika

Met enige argwaan zijn we dus aan Mozambique begonnen. Gelukkig is het gestopt met regenen en ziet het er allemaal wat zonniger uit. Helaas is het wel gaan waaien en dat is dan weer geen goed nieuws voor whalesharktrip. Door m'n verrekijker zie ik witte koppen in de verte op open zee. Ik ken de verhalen over afgelaste trips, 100% zeezieke toeristen en mensen die niet overboord durven als ze eenmaal tussen de huizenhoge golven varen. We stellen de trip één dag uit en schrappen de tocht naar Vilankulos 300 km in het noorden in de hoop toch de walvishaaien bij Tofo te kunnen zien. We rijden terug naar Inhambane (30 km) want daar zit de dichtsbijzijnde pinautomaat. Voor het eerst zien we hier vrolijke gezichten. Er is een bruiloft aan de gang en een koor zingt mooie afrikaanse liederen op straat terwijl het bruidspaar wuivend langs rijdt. Bij de supermarkt zijn we zo klaar, er is niet veel en wat er is, is duurder dan in Nederland. Uit eten is goedkoper, wat we dan ook doen die avond in het restaurant bij onze camping met superuitzicht vanaf de hoge duinen over de zee. Ik mijmer over alle mooie stranden die ik al heb mogen aanschouwen, vooral tijdens onze wereldreis verleden jaar. De herinneringen verlevendigen als ik een blonde chagerijn het restaurant binnen zie komen, dat lijkt Mike, de uitgebluste duikinstructeur ("every day is the same here"), van Fiji wel! En het is hem ook echt!! Nou ja zeg wat is de wereld toch klein! Ons herkent hij natuurlijk niet ("pfffff, I see so many people") en echt behoefte aan een praatje heeft hij ook niet (nog steeds even gezellig). Maar ik vind het echt héél grappig om hem hier tegen te komen, het versterkt mijn gevoel dat heel de wereld binnen handbereik is en op één of andere manier vind ik dat een fijn idee. De volgende dag is het zo ver, eindelijk komt een lang gekoesterde droom uit, we gaan zwemmen met walvishaaien. Deze planktoneter kan zo'n 18 meter lang worden en zwemt hier bij Mozambique dicht onder de kust. De hoofdreden dat we voor deze bestemming gekozen hebben. Het waait nog steeds hard en ik begin al uren voor de trip met het slikken van zeeziekpillen, het zal me echt niet gebeuren dat ik een walvishaai aan me voorbij laat zwemmen omdat ik kotsend over de zijkant van de boot hang. Met 3 mozambicanen, 1 duitser en wij drieën stappen we in de kleine rubberen boot en ik vraag me een aantal dingen af, namelijk hoe komen we door die hoge branding van het strand af, hoe gaan we ooit een vis zien vanaf dit lage bootje scheurend op en af de meters hoge golven, durf ik wel overboord, kom ik wel weer aan boord als ik eenmaal in het water lig, word ik niet zeeziek en vooral waarom heb ik in godsnaam geen zwemvest aan? Ik hou me stevig vast aan de touwen om niet voortijdig gelanceerd te worden en probeer me op te trekken aan de lachende gezichten van MariAnne en Michiel (blijkbaar is dit leuk?!). De duitser naast me heeft al heel snel geen praatjes meer en neemt langzaam de kleur van een lijk aan. Gelukkig blijft de kust in zicht, dat vind ik wel een geruststellende gedachte. Als we na lange tijd zigzaggen nog steeds niets gezien hebben, begin ik te twijfelen aan de 100% garantie, het waait ook veel te hard en de golven zijn echt heel erg hoog. Maar dan roept de bemanning "whaleshark, whaleshark" en alle twijfel is weg, ik lig als eerste in het water en zie een gigantisch grote happende bek op me afkomen. WAUW!! Dit is gaaf zeg! Snel slik ik alle opborrelende emoties weg, negeer ik de tientallen kwallen om me heen en zet een flippersprint in. De haai zwemt elegant en rustig aan ons voorbij en lijkt zich totaal niet te storen aan alle ophef om hem heen. Hij blijft aan de oppervlakte zwemmen zodat we hem goed kunnen zien. Het verbaast me hoe dicht we bij het strand zijn, ik zie de bodem zo'n 15 meter onder me. De vis is 8 meter, een 'kleintje' dus, nou hij is mij groot genoeg, echt heel erg mooi om te zien. Terug aan boord is de duitser ondertussen groen geworden, gelukkig hebben wij nergens last van. Later zien we ook nog een mantarog en Michiel maakt er een mooi filmpje van (helaas teveel Mb's om hier te uploaden). MariAnne springt nog midden in een grote zwerm kwallen en zit onder de rode striemen en blaren bij terugkomst, gelukkig trekt dit snel weer weg. Dit was de lange, vervelende rit door Mozambique zeker waard! De volgende dag vertrekken we en als we (zonder problemen) aan het eind van de middag voor de grens bij Swaziland staan, verwachten we dezelfde hassle als op de heenweg. Hier is het echter opvallend rustig. De bozige dame met zonnebril aan de Mozambiquekant probeert ons nog wel terug te sturen naar Maputo omdat we zogenaamd een formulier missen. We blijven echter kalm en als haar baas er bij komt, legt hij uit dat ze dacht dat we inwoners van Mozambique waren, yeah right! We zijn best bruin geworden afgelopen weken, maar zo bruin toch echt niet en ons Portugees is ook nog steeds niet vloeiend. Swaziland is een wereld van verschil, veel mensen lachen, zwaaien en zijn vriendelijk, er ligt geen rommel op straat, de huizen en wegen zijn netjes en heel, we kunnen iedereen weer verstaan (de voertaal is engels), de campings zijn goed verzorgd en schoon en in de supermarkt kunnen we weer lekkere en betaalbare spullen halen voor de braai. De sfeer doet heel relaxed aan en het is nergens druk of gehaast. Er wonen nog geen miljoen mensen en binnen drie dagen hebben we bijna het hele land gezien. We bezoeken er twee natuurparken en zien o.a. veel neushoorns. Op de camping staat ook een schoolgroep uit het land zelf, hun vrolijke en spontane reacties op de optredende dansgroep zijn erg grappig en maken dat ik me weer 'ns een stijve, blanke hark voel. Tjonge wat kunnen die gasten toch lekker bewegen! Als we donderdag opstaan en ons kampement opbreken blijkt de centrale deurvergrendeling van onze 8-persoonsbus kapot. Eén van de schuifdeuren kan niet meer op slot en alle andere deuren kunnen niet meer open, behalve aan de bestuurderskant. De brandstofdop kan ook niet meer open, deze zit nl. vergrendeld achter één van de deuren. Gelukkig hebben we genoeg brandstof om naar Zuid Afrika te rijden waar we weer telefoonbereik hebben en Herz een vervangende bus naar de camping in Saint Lucia brengt. Deze keer is het een 10-persoonsbus! Dus als er nog mensen zijn die zin hebben in een weekje Zuid Afrika, pak je tent, vlieg morgen naar Durban en verken met ons de Drakensbergen rond Lesotho. Plek zat!!!!

Zuid Afrika en Mozambique - Kruger park en Tofo

Allereerst bedankt voor alle reacties, het is altijd weer hartstikke leuk om respons op het verhaal en de foto's te krijgen. Het houdt ons ook wel bezig, ik denk regelmatig hoe zal ik dat nou 'ns opschrijven en MariAnne en Michiel verdiepen zich meer en meer in de fotografie, zo leren we ook weer bij. Momenteel wordt de macrofotografie letterlijk onder de loep genomen en stoppen we dus bij alle kleine torretjes, bloemetjes en waterdruppels. Zo zien we Afrika van dichtbij. Maar we zien ook mooie vergezichten. Met name langs de panoramaroute. Dit is een weg die langs de diep uitgesleten canyons van de Blyde en de Treur rivier loopt. We zijn er een dag zoet mee en rijden van viewpoint naar viewpoint. Het is een aangename 22 graden hier boven in de bergen, in de verte zien we de lowfield, een lage eindeloze vlakte waar het zo'n 15 graden warmer is. Hierdoor onstaan dikke flarden mist die snel in de canyons omhoog komen vliegen, een spooky gezicht. We kamperen die avond op een mooie camping onder in de prachtige kloof. De beloofde nijlpaarden en krokodillen zien we niet, maar onze ochtendwandeling langs de rivier lopen we nog net niet op vluchttempo. Dan gaan we echt op safari, eindelijk naar het wereldberoemde Krugerpark. Bij de ingang krijgen we te horen dat alle accommodatie in het park volgeboekt is. Gelukkig blijkt er bij nader inzien toch altijd wel een plekje voor onze kleine tentjes. We logeren achtereenvolgens in Letaba, Satara en Lower Sabie en rijden drie dagen door het natuurpark ter grootte van België. De eerste dag is het 38 graden wat halveert na een spectaculaire onweersnacht met veel storm, bliksem en een aantal doorwaakte uurtjes, waarbij ik heftige bosbranden en fikkende tenten voorkom door een ondoordacht brandend kampvuur van de slapende buren te doven met 20 liter water. Daarna blijft het bewolkt, koel en druilerig. Sommige wegen blijken toch niet zo geschikt voor onze safaribus, met name bergje op door de dikke blubber is steeds weer een spannende onderneming, tot we echt bijna niet meer wegkomen (met doorslippende banden in z'n achteruit waarbij grote bonken modder rondvliegen, lukt het nog net) en daarna alleen nog voor asfalt gaan. Waar we overigens het meeste wild zien. Voor een volgeboekt park is het opvallend rustig, zowel met auto's als met dieren. Uiteindelijk zien we best veel en kan MariAnne een hoop dieren afstrepen in haar safariboekje. Natuurlijk ontbreken de olifanten, neushoorns, giraffen, buffels, impala's, zebra's, leeuwen enz...... niet. Maar we zijn meer onder de indruk van de kameleon die voor onze neus door een roofvogel d.m.v. een duikvlucht geschept wordt (Michiel heeft het op film!) en de trieste baviaanmoeder die met een dode baby rond loopt te zeulen. Nature is cruel, discoverychannel live. Na drie dagen turen in de bosjes is het tijd voor wat anders. We gaan richting Mozambique met als bestemming Tofo, een piepklein plaatsje met hele grote walvishaaien voor de kust. Maar eerst hebben we nog zo'n 650 km te overbruggen, het is maar de vraag of we dat halen in één dag. Vlak voor de grens doen we nog flink wat inkopen want we hebben geen idee of er in Mozambique ook supermarkten zijn. Bij de grens worden we opgewacht door een druk bewegende en pratende groep mannen die allemaal beweren voor het grenskantoor te werken en ons door de formaliteiten te zullen gaan loodsen. Zelfs wij doorgewinterde grensovergaanders laten ons overbluffen en voor we het weten zit één van de mannetjes in onze bus te commanderen wat we moeten doen. "Hurry hurry, drive, drive, give me your papers, quick, quick. Zuid Afrika zijn we zo uit, Mozambique in gaat wat moeilijker. De zuidafrikaanse onderuithangende grensbeambte blijkt de hoognodige stempel te zijn vergeten in MariAnne's paspoort. Wij weer terug naar Zuid Afrika, alsnog de stempel gekregen van de onverschillige troela achter het loket. Weer door niemandsland richting Mozambique met het drukke, nerveuze mannetje nog steeds tetterend in onze bus, allerlei waarschuwingen voor strenge douane, zwarthandelaars en corrupte agenten op ons los latend. We moeten 60 euro pp betalen voor een visum terwijl de lonely planet zegt dat dit 25 dollar kost, nou is die reisgids meer dan een jaar oud, misschien is de koers ernstig veranderd of zo. We hebben geen keus, dus betalen maar. Na veel vertraging, gesjoemel met wisselgeld en heen en weer gehannes met papieren kunnen we na bijna een uur eindelijk door. Het mannetje zegt dat we hem 15 euro verschuldigd zijn voor z'n geleverde diensten. Michiel propt 3,50 euro in z'n borstzakje met de mededeling dat dat meer dan genoeg is. En dat is het blijkbaar want hij laat het hierbij. Ondertussen zeikt het ononderbroken van de regen dit blijft het de rest van de dag doen. Onze eerste kennismaking met dit land verloopt niet lekker. Als we dan ook nog door de tolwegmevrouw getild worden en een politieagent ons dreigt met een forse boete (MariAnne had haar gordel niet om op de achterbank omdat ze met haar zere enkel omhoog zit), vragen we ons sterk af wat we ook alweer in Mozambique kwamen doen. We geven de agent 100 Rand (= 10 euro) in z'n hand en de bon wordt verscheurd, zo werkt dat hier en ik herinner me weer waarom ik Afrika een minder continent vind om te reizen dan de rest van de wereld. De corruptie en mentaliteit bevalt me niet, de gebiedende wijs in het gebedel staat me tegen, zelfs of vooral als het zogenaamd als grapje bedoeld is. (B.v. de parkwachter die tegen Michiel zegt "geef me één van je vrouwen", de dame achter de bar die probeert geld te vangen voor het gebruik van het stopcontact of die lolbroek uit het vorige verhaal met z'n boete voor fout kamperen). Uren rijden we door de regen en zien overal modder, plassen, plastic vuil, chagerijnige gezichten, bedelende kinderen waar we stoppen, lange rijen bij de enkele banken waar we proberen te pinnen en een weinig bijzonder landschap. Het wordt om 18.00 uur al donker, en dan willen we niet meer op de weg zijn gezien al het volk en vee wat er op loopt. Gelukkig vinden we een goed onderkomen zo'n 50 km onder Tofo vlak voor de duisternis in valt. We zijn 12 uren onderweg geweest. Na een gezellige braai en een fles Pinotage (heerlijke zuid afrikaanse wijn) ontspan ik wat. De volgende dag probeert de zon voorzichtig onze kijk op Mozambique wat te verlichten. We rijden langs palmbomen en rieten hutjes (wonen hier mensen in?) richting Inhambane. Een oud portugees stadje aan een mooie baai, aan de horizon zien we de schuine zeilen van de dhows (traditionele zeilbootjes). Nog wat verder komen we eindelijk aan in Tofo, gelegen aan een lang zandstrand met zicht op de Indische oceaan. Ik ontspan nog wat meer. Zal Mozambique ons toch nog brengen wat we zoeken? P.s. de foto's volgen later, het uploaden duurt minimaal 1,5 uur (á 1 euro per minuut!)

Zuid Afrika - de Num Num trail

Weer helemaal in ons element, op reis, op zoek naar nieuwe input en verwondermomenten. Naar Zuid Afrika en Mozambique, deze keer fulltime samen met MariAnne omdat het in Nieuw Zeeland zo gezellig was en zij ook wel naar Afrika wilde. De vliegtickets en auto zijn van te voren al geregeld, voor de rest zien we het wel. Oh ja de 5-daagse wandeltocht heb ik ook maar vooraf gereserveerd en met de betaling is het gelukkig goed gekomen. De auto heb ik via een vaag en onbekend internetbedrijfje in België geregeld. Natuurlijk best risicovol maar de prijs was zo ontzettend aantrekkelijk (40% goedkoper dan de rest) dat ik het niet kon laten. Ik bereid me voor op een flop en inderdaad als we in Jo'burg aankomen is de bestelde SUV niet voorradig. We krijgen een upgrade aangeboden, een lel van een mercedes, maar wat heb je daar aan als je de bushbush in wil. Michiel raakt al helemaal enthousiast maar ik blijf nog even miepen aan de balie en krijg vervolgens een 8-persoons bus mee! Best fijn als je gaat kamperen en op safari lekker hoog wil zitten om de beesten goed te kunnen zien. Onze eigen privé safari bus dus, helemaal goed!! Langs de snelweg naar Pretoria vinden we een amerikaans aandoend winkelcentrum en we slaan voor een week voedsel in en gaan daarna direct op weg naar de natuur, steden willen we deze reis niet zien, die schijnen ook niet zo veilig te zijn. Onderweg valt ons oog natuurlijk op andere 8-persoonsbusjes, alleen zitten hier naar schatting 20 personen in i.p.v. de drie bij ons in de bus. We bedenken dat we altijd nog als taxi kunnen gaan rijden, mocht het geld erg hard gaan. Als we in de namiddag de camping in het Ezemvelo nature reserve bereiken, blijkt de receptie gesloten. We besluiten snel onze kijkshoptentjes op te zetten, het begint namelijk al te schemeren. We verkeren nog in de haastmodus en trekken her en der een rits kapot en verbuigen de flutharingen naar standje onbruikbaar, volgende keer toch maar voor kwaliteit gaan i.p.v. voor goedkoop. We worden wakker met zonsopkomst, de receptie is nog steeds gesloten, dus gaan we eerst op safari in de omgeving. We zien allerlei kuddebeesten, zoals zebra's, gnoe's en gazelle's, ook een spiesbok en een paar struisvogels. De paradijsvink maakt echter de meeste indruk met z'n lange staart die als een soort bruidssluier achter hem aan wappert. Bij terugkomst kunnen we eindelijk ons nachtje kamperen afrekenen. De baliemedewerker zegt dat hij ons een boete moet geven van 100 euro pp!! Het blijkt dat we ons kampement op de PuttPutt (golfbaan) hebben opgezet. Ik onderdruk een hele boze bui en 20 scheldwoorden en uiteindelijk blijkt het een staaltje afrikaanse humor van die gast, haha (maar niet heus). We rijden naar het beginpunt van de Num Num trail, de snelwegen zijn hier perfect dus we zijn er binnen een paar uurtjes. We worden hartelijk ontvangen door een afrikaans sprekende Kristia die blijkbaar ook van mozaieken houdt, in iedere ruimte komen we wel iets van haar noeste arbeid tegen, erg mooi. Ze vertelt ons dat we de enigen zijn de komende dagen die de trail lopen. Michiel kan zich uitleven met hout en vuur en al snel ligt de braai vol met heerlijkheden en wordt ondertussen ook het douchewater opgewarmd met een vuurtje. 's Nachts wordt een diepgewortelde kinderangst bewaarheid, onbekende monsters onder m'n bed! Iets probeert op brute wijze een hap uit m'n pink te nemen, het bloed en tot nu toe weten we nog steeds niet wat het geweest is. Ik ban de ebolavirussen en HIV infecties uit m'n hoofd en val prompt toch nog in slaap. De Num Num is een niet zo lange trail, we lopen zo'n 40 km in vijf dagen. Maar het is veel (heel veel!) op en neer door een bergachtig gebied. We gebruiken de koele ochtenden (24 graden) om te lopen en komen meestal begin van de middag aan bij de volgende slaapplaats. De gemiddelde snelheid is erg laag (1 van de dagen doen we zelfs 8 uren over 10 km), dat komt deels door de hoogte (1700 m.), door de hitte (al snel loopt die op naar de 30) en omdat er onderweg veel te zien is. We lopen afwisselend door jungle met watervallen, savanne met in de verte zebra's en gnoe's en doolhoven door bizar gevormde rotsformaties. De middagen brengen we door in de hangmat, lezen, foto's uitzoeken, genieten van het uitzicht enz... De accommodatie is bijzonder goed geregeld, onze spullen zitten in drie grote kratten en worden, terwijl wij wandelen, naar de volgende plek gebracht, dat scheelt een hoop gesjouw. De slaapplekken zijn geweldig! Zo slapen we in een oud treinstel van de Pongola express, douchen we in de openlucht, zie ik een fantastische zonsopkomst vanaf de wc op een berghelling (helaas liggen de fotografen nog op bed), woont er een gezellige kroelkat in de Bermanzihut en ligt het Candlewoodkamp supermooi met zicht op de Bankspruitvallei (een soort kleine "grand canyon") en de uitkomswaterval. Op de middelste dag lijkt het Michiel leuk om een springfoto van ons 3-en te maken met de zelfontspanner. We moeten eerst oefenen van hem en als blijkt dat het toch niet helemaal de superfoto wordt, moet het nog een keer over. Ik ben er eigenlijk al klaar mee (het is bloedheet!), maar MariAnne staat alweer enthousiast te stuiteren op de grote kei die hier speciaal voor uitgezocht is. Helaas springt ze mis en stuitert dus zo die kei af met als gevolg een paar bloedende vingers en een ei aan zowel de binnen- als de buitenkant van haar enkel. AUW!! Ibuprofen en een door McgyverMichiel gezaagde wandelstok helpen haar de de trail uit te lopen. De Num Num trail lopen is een fijne manier om de vakantie te beginnen en zo langzaam in de onthaastingsmodus te komen i.p.v. als een dolle kilometers te gaan rijden. De komende dagen gaan we via de panoramaroute naar het Krugerpark. Dan kan MariAnne haar enkel even rusten en gaan we op zoek naar wild in "die wildtuin".

Welkom op ons reislog!

Hallo en welkom op ons reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar we ons bevinden en waar we zijn geweest! Meer informatie over ons en de reis die we gaan maken vind je in het profiel

Ik zie je graag terug op ons reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met ons meereist!

Groetjes,

marieke