Allereerst bedankt voor alle reacties, het is altijd weer hartstikke leuk om respons op het verhaal en de foto's te krijgen. Het houdt ons ook wel bezig, ik denk regelmatig hoe zal ik dat nou 'ns opschrijven en MariAnne en Michiel verdiepen zich meer en meer in de fotografie, zo leren we ook weer bij. Momenteel wordt de macrofotografie letterlijk onder de loep genomen en stoppen we dus bij alle kleine torretjes, bloemetjes en waterdruppels. Zo zien we Afrika van dichtbij. Maar we zien ook mooie vergezichten. Met name langs de panoramaroute. Dit is een weg die langs de diep uitgesleten canyons van de Blyde en de Treur rivier loopt. We zijn er een dag zoet mee en rijden van viewpoint naar viewpoint. Het is een aangename 22 graden hier boven in de bergen, in de verte zien we de lowfield, een lage eindeloze vlakte waar het zo'n 15 graden warmer is. Hierdoor onstaan dikke flarden mist die snel in de canyons omhoog komen vliegen, een spooky gezicht. We kamperen die avond op een mooie camping onder in de prachtige kloof. De beloofde nijlpaarden en krokodillen zien we niet, maar onze ochtendwandeling langs de rivier lopen we nog net niet op vluchttempo. Dan gaan we echt op safari, eindelijk naar het wereldberoemde Krugerpark. Bij de ingang krijgen we te horen dat alle accommodatie in het park volgeboekt is. Gelukkig blijkt er bij nader inzien toch altijd wel een plekje voor onze kleine tentjes. We logeren achtereenvolgens in Letaba, Satara en Lower Sabie en rijden drie dagen door het natuurpark ter grootte van België. De eerste dag is het 38 graden wat halveert na een spectaculaire onweersnacht met veel storm, bliksem en een aantal doorwaakte uurtjes, waarbij ik heftige bosbranden en fikkende tenten voorkom door een ondoordacht brandend kampvuur van de slapende buren te doven met 20 liter water. Daarna blijft het bewolkt, koel en druilerig. Sommige wegen blijken toch niet zo geschikt voor onze safaribus, met name bergje op door de dikke blubber is steeds weer een spannende onderneming, tot we echt bijna niet meer wegkomen (met doorslippende banden in z'n achteruit waarbij grote bonken modder rondvliegen, lukt het nog net) en daarna alleen nog voor asfalt gaan. Waar we overigens het meeste wild zien. Voor een volgeboekt park is het opvallend rustig, zowel met auto's als met dieren. Uiteindelijk zien we best veel en kan MariAnne een hoop dieren afstrepen in haar safariboekje. Natuurlijk ontbreken de olifanten, neushoorns, giraffen, buffels, impala's, zebra's, leeuwen enz...... niet. Maar we zijn meer onder de indruk van de kameleon die voor onze neus door een roofvogel d.m.v. een duikvlucht geschept wordt (Michiel heeft het op film!) en de trieste baviaanmoeder die met een dode baby rond loopt te zeulen. Nature is cruel, discoverychannel live. Na drie dagen turen in de bosjes is het tijd voor wat anders. We gaan richting Mozambique met als bestemming Tofo, een piepklein plaatsje met hele grote walvishaaien voor de kust. Maar eerst hebben we nog zo'n 650 km te overbruggen, het is maar de vraag of we dat halen in één dag. Vlak voor de grens doen we nog flink wat inkopen want we hebben geen idee of er in Mozambique ook supermarkten zijn. Bij de grens worden we opgewacht door een druk bewegende en pratende groep mannen die allemaal beweren voor het grenskantoor te werken en ons door de formaliteiten te zullen gaan loodsen. Zelfs wij doorgewinterde grensovergaanders laten ons overbluffen en voor we het weten zit één van de mannetjes in onze bus te commanderen wat we moeten doen. "Hurry hurry, drive, drive, give me your papers, quick, quick. Zuid Afrika zijn we zo uit, Mozambique in gaat wat moeilijker. De zuidafrikaanse onderuithangende grensbeambte blijkt de hoognodige stempel te zijn vergeten in MariAnne's paspoort. Wij weer terug naar Zuid Afrika, alsnog de stempel gekregen van de onverschillige troela achter het loket. Weer door niemandsland richting Mozambique met het drukke, nerveuze mannetje nog steeds tetterend in onze bus, allerlei waarschuwingen voor strenge douane, zwarthandelaars en corrupte agenten op ons los latend. We moeten 60 euro pp betalen voor een visum terwijl de lonely planet zegt dat dit 25 dollar kost, nou is die reisgids meer dan een jaar oud, misschien is de koers ernstig veranderd of zo. We hebben geen keus, dus betalen maar. Na veel vertraging, gesjoemel met wisselgeld en heen en weer gehannes met papieren kunnen we na bijna een uur eindelijk door. Het mannetje zegt dat we hem 15 euro verschuldigd zijn voor z'n geleverde diensten. Michiel propt 3,50 euro in z'n borstzakje met de mededeling dat dat meer dan genoeg is. En dat is het blijkbaar want hij laat het hierbij. Ondertussen zeikt het ononderbroken van de regen dit blijft het de rest van de dag doen. Onze eerste kennismaking met dit land verloopt niet lekker. Als we dan ook nog door de tolwegmevrouw getild worden en een politieagent ons dreigt met een forse boete (MariAnne had haar gordel niet om op de achterbank omdat ze met haar zere enkel omhoog zit), vragen we ons sterk af wat we ook alweer in Mozambique kwamen doen. We geven de agent 100 Rand (= 10 euro) in z'n hand en de bon wordt verscheurd, zo werkt dat hier en ik herinner me weer waarom ik Afrika een minder continent vind om te reizen dan de rest van de wereld. De corruptie en mentaliteit bevalt me niet, de gebiedende wijs in het gebedel staat me tegen, zelfs of vooral als het zogenaamd als grapje bedoeld is. (B.v. de parkwachter die tegen Michiel zegt "geef me één van je vrouwen", de dame achter de bar die probeert geld te vangen voor het gebruik van het stopcontact of die lolbroek uit het vorige verhaal met z'n boete voor fout kamperen). Uren rijden we door de regen en zien overal modder, plassen, plastic vuil, chagerijnige gezichten, bedelende kinderen waar we stoppen, lange rijen bij de enkele banken waar we proberen te pinnen en een weinig bijzonder landschap. Het wordt om 18.00 uur al donker, en dan willen we niet meer op de weg zijn gezien al het volk en vee wat er op loopt. Gelukkig vinden we een goed onderkomen zo'n 50 km onder Tofo vlak voor de duisternis in valt. We zijn 12 uren onderweg geweest. Na een gezellige braai en een fles Pinotage (heerlijke zuid afrikaanse wijn) ontspan ik wat. De volgende dag probeert de zon voorzichtig onze kijk op Mozambique wat te verlichten. We rijden langs palmbomen en rieten hutjes (wonen hier mensen in?) richting Inhambane. Een oud portugees stadje aan een mooie baai, aan de horizon zien we de schuine zeilen van de dhows (traditionele zeilbootjes). Nog wat verder komen we eindelijk aan in Tofo, gelegen aan een lang zandstrand met zicht op de Indische oceaan. Ik ontspan nog wat meer. Zal Mozambique ons toch nog brengen wat we zoeken? P.s. de foto's volgen later, het uploaden duurt minimaal 1,5 uur (á 1 euro per minuut!)