Met enige argwaan zijn we dus aan Mozambique begonnen. Gelukkig is het gestopt met regenen en ziet het er allemaal wat zonniger uit. Helaas is het wel gaan waaien en dat is dan weer geen goed nieuws voor whalesharktrip. Door m'n verrekijker zie ik witte koppen in de verte op open zee. Ik ken de verhalen over afgelaste trips, 100% zeezieke toeristen en mensen die niet overboord durven als ze eenmaal tussen de huizenhoge golven varen. We stellen de trip één dag uit en schrappen de tocht naar Vilankulos 300 km in het noorden in de hoop toch de walvishaaien bij Tofo te kunnen zien. We rijden terug naar Inhambane (30 km) want daar zit de dichtsbijzijnde pinautomaat. Voor het eerst zien we hier vrolijke gezichten. Er is een bruiloft aan de gang en een koor zingt mooie afrikaanse liederen op straat terwijl het bruidspaar wuivend langs rijdt. Bij de supermarkt zijn we zo klaar, er is niet veel en wat er is, is duurder dan in Nederland. Uit eten is goedkoper, wat we dan ook doen die avond in het restaurant bij onze camping met superuitzicht vanaf de hoge duinen over de zee. Ik mijmer over alle mooie stranden die ik al heb mogen aanschouwen, vooral tijdens onze wereldreis verleden jaar. De herinneringen verlevendigen als ik een blonde chagerijn het restaurant binnen zie komen, dat lijkt Mike, de uitgebluste duikinstructeur ("every day is the same here"), van Fiji wel! En het is hem ook echt!! Nou ja zeg wat is de wereld toch klein! Ons herkent hij natuurlijk niet ("pfffff, I see so many people") en echt behoefte aan een praatje heeft hij ook niet (nog steeds even gezellig). Maar ik vind het echt héél grappig om hem hier tegen te komen, het versterkt mijn gevoel dat heel de wereld binnen handbereik is en op één of andere manier vind ik dat een fijn idee. De volgende dag is het zo ver, eindelijk komt een lang gekoesterde droom uit, we gaan zwemmen met walvishaaien. Deze planktoneter kan zo'n 18 meter lang worden en zwemt hier bij Mozambique dicht onder de kust. De hoofdreden dat we voor deze bestemming gekozen hebben. Het waait nog steeds hard en ik begin al uren voor de trip met het slikken van zeeziekpillen, het zal me echt niet gebeuren dat ik een walvishaai aan me voorbij laat zwemmen omdat ik kotsend over de zijkant van de boot hang. Met 3 mozambicanen, 1 duitser en wij drieën stappen we in de kleine rubberen boot en ik vraag me een aantal dingen af, namelijk hoe komen we door die hoge branding van het strand af, hoe gaan we ooit een vis zien vanaf dit lage bootje scheurend op en af de meters hoge golven, durf ik wel overboord, kom ik wel weer aan boord als ik eenmaal in het water lig, word ik niet zeeziek en vooral waarom heb ik in godsnaam geen zwemvest aan? Ik hou me stevig vast aan de touwen om niet voortijdig gelanceerd te worden en probeer me op te trekken aan de lachende gezichten van MariAnne en Michiel (blijkbaar is dit leuk?!). De duitser naast me heeft al heel snel geen praatjes meer en neemt langzaam de kleur van een lijk aan. Gelukkig blijft de kust in zicht, dat vind ik wel een geruststellende gedachte. Als we na lange tijd zigzaggen nog steeds niets gezien hebben, begin ik te twijfelen aan de 100% garantie, het waait ook veel te hard en de golven zijn echt heel erg hoog. Maar dan roept de bemanning "whaleshark, whaleshark" en alle twijfel is weg, ik lig als eerste in het water en zie een gigantisch grote happende bek op me afkomen. WAUW!! Dit is gaaf zeg! Snel slik ik alle opborrelende emoties weg, negeer ik de tientallen kwallen om me heen en zet een flippersprint in. De haai zwemt elegant en rustig aan ons voorbij en lijkt zich totaal niet te storen aan alle ophef om hem heen. Hij blijft aan de oppervlakte zwemmen zodat we hem goed kunnen zien. Het verbaast me hoe dicht we bij het strand zijn, ik zie de bodem zo'n 15 meter onder me. De vis is 8 meter, een 'kleintje' dus, nou hij is mij groot genoeg, echt heel erg mooi om te zien. Terug aan boord is de duitser ondertussen groen geworden, gelukkig hebben wij nergens last van. Later zien we ook nog een mantarog en Michiel maakt er een mooi filmpje van (helaas teveel Mb's om hier te uploaden). MariAnne springt nog midden in een grote zwerm kwallen en zit onder de rode striemen en blaren bij terugkomst, gelukkig trekt dit snel weer weg. Dit was de lange, vervelende rit door Mozambique zeker waard! De volgende dag vertrekken we en als we (zonder problemen) aan het eind van de middag voor de grens bij Swaziland staan, verwachten we dezelfde hassle als op de heenweg. Hier is het echter opvallend rustig. De bozige dame met zonnebril aan de Mozambiquekant probeert ons nog wel terug te sturen naar Maputo omdat we zogenaamd een formulier missen. We blijven echter kalm en als haar baas er bij komt, legt hij uit dat ze dacht dat we inwoners van Mozambique waren, yeah right! We zijn best bruin geworden afgelopen weken, maar zo bruin toch echt niet en ons Portugees is ook nog steeds niet vloeiend. Swaziland is een wereld van verschil, veel mensen lachen, zwaaien en zijn vriendelijk, er ligt geen rommel op straat, de huizen en wegen zijn netjes en heel, we kunnen iedereen weer verstaan (de voertaal is engels), de campings zijn goed verzorgd en schoon en in de supermarkt kunnen we weer lekkere en betaalbare spullen halen voor de braai. De sfeer doet heel relaxed aan en het is nergens druk of gehaast. Er wonen nog geen miljoen mensen en binnen drie dagen hebben we bijna het hele land gezien. We bezoeken er twee natuurparken en zien o.a. veel neushoorns. Op de camping staat ook een schoolgroep uit het land zelf, hun vrolijke en spontane reacties op de optredende dansgroep zijn erg grappig en maken dat ik me weer 'ns een stijve, blanke hark voel. Tjonge wat kunnen die gasten toch lekker bewegen! Als we donderdag opstaan en ons kampement opbreken blijkt de centrale deurvergrendeling van onze 8-persoonsbus kapot. Eén van de schuifdeuren kan niet meer op slot en alle andere deuren kunnen niet meer open, behalve aan de bestuurderskant. De brandstofdop kan ook niet meer open, deze zit nl. vergrendeld achter één van de deuren. Gelukkig hebben we genoeg brandstof om naar Zuid Afrika te rijden waar we weer telefoonbereik hebben en Herz een vervangende bus naar de camping in Saint Lucia brengt. Deze keer is het een 10-persoonsbus! Dus als er nog mensen zijn die zin hebben in een weekje Zuid Afrika, pak je tent, vlieg morgen naar Durban en verken met ons de Drakensbergen rond Lesotho. Plek zat!!!!