Weer helemaal in ons element, op reis, op zoek naar nieuwe input en verwondermomenten. Naar Zuid Afrika en Mozambique, deze keer fulltime samen met MariAnne omdat het in Nieuw Zeeland zo gezellig was en zij ook wel naar Afrika wilde. De vliegtickets en auto zijn van te voren al geregeld, voor de rest zien we het wel. Oh ja de 5-daagse wandeltocht heb ik ook maar vooraf gereserveerd en met de betaling is het gelukkig goed gekomen. De auto heb ik via een vaag en onbekend internetbedrijfje in België geregeld. Natuurlijk best risicovol maar de prijs was zo ontzettend aantrekkelijk (40% goedkoper dan de rest) dat ik het niet kon laten. Ik bereid me voor op een flop en inderdaad als we in Jo'burg aankomen is de bestelde SUV niet voorradig. We krijgen een upgrade aangeboden, een lel van een mercedes, maar wat heb je daar aan als je de bushbush in wil. Michiel raakt al helemaal enthousiast maar ik blijf nog even miepen aan de balie en krijg vervolgens een 8-persoons bus mee! Best fijn als je gaat kamperen en op safari lekker hoog wil zitten om de beesten goed te kunnen zien. Onze eigen privé safari bus dus, helemaal goed!! Langs de snelweg naar Pretoria vinden we een amerikaans aandoend winkelcentrum en we slaan voor een week voedsel in en gaan daarna direct op weg naar de natuur, steden willen we deze reis niet zien, die schijnen ook niet zo veilig te zijn. Onderweg valt ons oog natuurlijk op andere 8-persoonsbusjes, alleen zitten hier naar schatting 20 personen in i.p.v. de drie bij ons in de bus. We bedenken dat we altijd nog als taxi kunnen gaan rijden, mocht het geld erg hard gaan. Als we in de namiddag de camping in het Ezemvelo nature reserve bereiken, blijkt de receptie gesloten. We besluiten snel onze kijkshoptentjes op te zetten, het begint namelijk al te schemeren. We verkeren nog in de haastmodus en trekken her en der een rits kapot en verbuigen de flutharingen naar standje onbruikbaar, volgende keer toch maar voor kwaliteit gaan i.p.v. voor goedkoop. We worden wakker met zonsopkomst, de receptie is nog steeds gesloten, dus gaan we eerst op safari in de omgeving. We zien allerlei kuddebeesten, zoals zebra's, gnoe's en gazelle's, ook een spiesbok en een paar struisvogels. De paradijsvink maakt echter de meeste indruk met z'n lange staart die als een soort bruidssluier achter hem aan wappert. Bij terugkomst kunnen we eindelijk ons nachtje kamperen afrekenen. De baliemedewerker zegt dat hij ons een boete moet geven van 100 euro pp!! Het blijkt dat we ons kampement op de PuttPutt (golfbaan) hebben opgezet. Ik onderdruk een hele boze bui en 20 scheldwoorden en uiteindelijk blijkt het een staaltje afrikaanse humor van die gast, haha (maar niet heus). We rijden naar het beginpunt van de Num Num trail, de snelwegen zijn hier perfect dus we zijn er binnen een paar uurtjes. We worden hartelijk ontvangen door een afrikaans sprekende Kristia die blijkbaar ook van mozaieken houdt, in iedere ruimte komen we wel iets van haar noeste arbeid tegen, erg mooi. Ze vertelt ons dat we de enigen zijn de komende dagen die de trail lopen. Michiel kan zich uitleven met hout en vuur en al snel ligt de braai vol met heerlijkheden en wordt ondertussen ook het douchewater opgewarmd met een vuurtje. 's Nachts wordt een diepgewortelde kinderangst bewaarheid, onbekende monsters onder m'n bed! Iets probeert op brute wijze een hap uit m'n pink te nemen, het bloed en tot nu toe weten we nog steeds niet wat het geweest is. Ik ban de ebolavirussen en HIV infecties uit m'n hoofd en val prompt toch nog in slaap. De Num Num is een niet zo lange trail, we lopen zo'n 40 km in vijf dagen. Maar het is veel (heel veel!) op en neer door een bergachtig gebied. We gebruiken de koele ochtenden (24 graden) om te lopen en komen meestal begin van de middag aan bij de volgende slaapplaats. De gemiddelde snelheid is erg laag (1 van de dagen doen we zelfs 8 uren over 10 km), dat komt deels door de hoogte (1700 m.), door de hitte (al snel loopt die op naar de 30) en omdat er onderweg veel te zien is. We lopen afwisselend door jungle met watervallen, savanne met in de verte zebra's en gnoe's en doolhoven door bizar gevormde rotsformaties. De middagen brengen we door in de hangmat, lezen, foto's uitzoeken, genieten van het uitzicht enz... De accommodatie is bijzonder goed geregeld, onze spullen zitten in drie grote kratten en worden, terwijl wij wandelen, naar de volgende plek gebracht, dat scheelt een hoop gesjouw. De slaapplekken zijn geweldig! Zo slapen we in een oud treinstel van de Pongola express, douchen we in de openlucht, zie ik een fantastische zonsopkomst vanaf de wc op een berghelling (helaas liggen de fotografen nog op bed), woont er een gezellige kroelkat in de Bermanzihut en ligt het Candlewoodkamp supermooi met zicht op de Bankspruitvallei (een soort kleine "grand canyon") en de uitkomswaterval. Op de middelste dag lijkt het Michiel leuk om een springfoto van ons 3-en te maken met de zelfontspanner. We moeten eerst oefenen van hem en als blijkt dat het toch niet helemaal de superfoto wordt, moet het nog een keer over. Ik ben er eigenlijk al klaar mee (het is bloedheet!), maar MariAnne staat alweer enthousiast te stuiteren op de grote kei die hier speciaal voor uitgezocht is. Helaas springt ze mis en stuitert dus zo die kei af met als gevolg een paar bloedende vingers en een ei aan zowel de binnen- als de buitenkant van haar enkel. AUW!! Ibuprofen en een door McgyverMichiel gezaagde wandelstok helpen haar de de trail uit te lopen. De Num Num trail lopen is een fijne manier om de vakantie te beginnen en zo langzaam in de onthaastingsmodus te komen i.p.v. als een dolle kilometers te gaan rijden. De komende dagen gaan we via de panoramaroute naar het Krugerpark. Dan kan MariAnne haar enkel even rusten en gaan we op zoek naar wild in "die wildtuin".